فقه شيعه، سجده بر زمين و يا آنچه از زمين روييده مي شود که خوردني و پوشيدني نباشد، جايز مي داند و چون غالباً در منازل و خانه ها نماز ادا مي شود و همه اطاق ها مفروش به قالي و نمد است و امکان بر چيدن آن ها نيست و در صورت بر چيدن، زمين ها از گچ، کاشي، و موزاييک است و سجده بر آنها جايز نيست، لذا قطعاتي از خاک پاک را هنگام لزوم با خود دارند، به خصوص از خاک کربلا که بنا به روايات رسيده از اهل بيت عليها السلام موجب زيادتي ثواب و فضيلت مي گردد. بنا بر نقل علماي خودتان خاک کربلا از زمان رسول الله صلي الله عليه و آله مورد توجه بوده است. از ام المؤمنين، ام سلمه، عايشه، ام الفضل، ابن عباس، انس بن مالک و ديگران نقل شده که راوي مي گويد: حسين عليه السلام را در دامن جدش ديدم. خاک سرخي در دست آن حضرت بود که آن را مي بوسيد و مي گريست. پرسيدم: اين خاک چيست؟ فرمود: «جبرئيل مرا خبر داده که اين حسينم را در زمين عراق مي کشند و اين خاک را از آن زمين برايم آورده، لذا من بر مصايب وارده بر حسينم گريه ميکنم.» آن گاه آن تربت را به ام سلمه داد و فرمود: چون ديدي اين خاک مبدل به خون شد، بدان که حسينم کشته گرديده. لذا ام سلمه آن خاک را در شيشه نگاه داري مي نمود تا روز عاشوراي سال 61 هجري ديد آن خاک به رنگ خون گرديد. دانست که حسين عليه السلام کشته شده است.تا زمان امام صادق عليه السلام شيعيان و اهل بيت عليهم السلام مقداري از خاک کربلا را با خود در کيسه اي داشتند و بر آن سجده مي کردند اما امام صادق عليه السلام براي پخش نشدن خاک، آن را با آب مخلوط کرده و به صورت الواح و قطعاتي که امروزه مهر ناميده مي شود، جهت تبرک با خود نگاه مي داشتند. آيا اين عمل ساده اين قدر بايد تعجب شما را برانگيزاند؟ در حالي که ما آن را از اهل بيت عليهم السلام که به قول علماي خودتان عديل (هم وزن) قرآنند آموخته ايم، اما فتوا به ازدواج با پسران در سفر و يا جماع با محارم خود را (در صورت پوشاندن آلت با پارچه) که بر هيچ چيزي مستند نيست،؛ جايز و عادي مي دانيد ؟ ...
