فقه شيعه، سجده بر زمين و يا آنچه از زمين روييده مي شود که خوردني و پوشيدني نباشد، جايز مي داند و چون غالباً در منازل و خانه ها نماز ادا مي شود و همه اطاق ها مفروش به قالي و نمد است و امکان بر چيدن آن ها نيست و در صورت بر چيدن، زمين ها از گچ، کاشي، و موزاييک است و سجده بر آنها جايز نيست، لذا قطعاتي از خاک پاک را هنگام لزوم با خود دارند، به خصوص از خاک کربلا که بنا به روايات رسيده از اهل بيت عليها السلام موجب زيادتي ثواب و فضيلت مي گردد.

تا زمان امام صادق عليه السلام شيعيان و اهل بيت عليهم السلام مقداري از خاک کربلا را با خود در کيسه اي داشتند و بر آن سجده مي کردند اما امام صادق عليه السلام براي پخش نشدن خاک، آن را با آب مخلوط کرده و به صورت الواح و قطعاتي که امروزه مهر ناميده مي شود، جهت تبرک با خود نگاه مي داشتند.
آيا اين عمل ساده اين قدر بايد تعجب شما را برانگيزاند؟ در حالي که ما آن را از اهل بيت عليهم السلام که به قول علماي خودتان عديل (هم وزن) قرآنند آموخته ايم، اما فتوا به ازدواج با پسران در سفر و يا جماع با محارم خود را (در صورت پوشاندن آلت با پارچه) که بر هيچ چيزي مستند نيست،؛ جايز و عادي مي دانيد ؟ ...