دلائل پیشگامی علی (ع) در اسلام و فضیلت و برتری ایشان:

دلائل و شواهد پیشگامی علی (ع) در متون اسلامی به قدری فراوان است که بیان همه آْنها در اینجا ناممکن است ولی به عنوان نمونه تعدادی از آنها را ذیلا می‌آوریم:

علی (ع) نخستین کسی که ایمان آورد:

نخستین افتخار علی (ع) پیشگام بودن وی در پذیرفتن اسلام و یا به عبارت صحیح‌تر در ابراز و اظهار اسلام دیرینه خویش است. چراکه علی (ع) از کوچکی یکتاپرست بوده و هرگز آلوده به بت پرستی نبود تا اسلام او به معنای دست کشیدن از بت پرستی باشد. در حالیکه در مورد سایر یاران پیامبر اینگونه نبود)

پیشگام بودن در پذیرفتن اسلام، ارزشی است که قرآن مجید روی آن تکیه کرده و صراحتا اعلام کرده است که کسانی که در گرایش به اسلام پیشگام بوده‌اند در پیشگاه خداوند ارزش والایی دارند. توجه خاص قرآن به موضوع سبقت در گرایش به اسلام به حدی است که حتی کسانی را که پیش از فتح مکه ایمان آورده‌اند و جان و مال خود را در راه خدا بذل نموده‌اند، از افرادی که پس از پیروزی مسلمانان بر مکیان، ایمان آورده و جهاد کرده‌اند برتر شمرده است، چه رسد به کسانی که پیش از هجرت و در سالهای نخست ظهور اسلام مسلمان شده‌اند. آنجا که می‌فرماید:

«کسانی از شما که پیش از پیروزی در راه خداانفاق کرده‌اند و سپس به جهاد پرداختند با کسانی که بعد از آن در راه خدا انفاق و جهاد کردند، یکسان نیستند بلکه آنان در پیشگاه خدا مقامی بالاتر دارند و خداوند به هردو وعده نیک داده است...» حدید 10

الف- پیش از همه، خود پیامبر اسلام به پیشقدم بودن علی (ع) تصریح کرده و در میان جمعی از یاران خود فرمودند: « نخستین کسی که در روز رستاخیز با من در کنار حوض کوثر ملاقات می‌کند، پیشقدمترین شما در اسلام، علی بن ابی طالب است» ( ابن عبدالبر، الاستیعاب فی معرفه الاصحاب ج 3 ص 28- ابن ابی الحدید شرح نهج البلاغه ج 13 ص 119 – الحاکم نیشابوری ، المستدرک علی صحیحین ج 3 ص 17)

ب – دانشمندان و محدثان نقل می‌کنند : حضرت محمد (ص) روز دوشنبه به نبوت مبعوث شدند و علی (ع) فردای آنروز با او نماز خواندند. ( ابن عبدالبر ، الاستیعاب فی معرفه الاصحاب ج 3 ص 32 – ابن اثیر الکامل فی التاریخ ج 2 ص 57 – حاکم نیشابوری در المستدرک علی صحیحین ج 3 ص 112 )

ج ) امام در خطبه « قاصعه» می‌فرماید:« آنروز اسلام جز به خانه پیامبر و خدیجه راه نیافته بود و من سومین نفر آنها بودم. نور وحی و رسالت را می‌دیدم و بوی نبوت را می‌شنیدم» ( نهج البلاغه خطبه 192)

د – امام در جای دیگر ا سبقت خود در اسلام چنین یاد می‌کند:« خدایا من نخستین کسی هستم که به سوی تو بازگشت و پیام تو را شنید و به دعوت پیامبر پاسخ گفت و پیش از من جز پیامبر کسی نماز نگزارد» ( نهج البلاغه خطبه 131)

ه – امام می‌فرماید:« من بنده خدا و برادر و صدیق اکبرم، این سخن را پس از من جز دروغگوی افتراساز نمی‌گوید من هفت سال پیش از مردم با رسول خدا نماز گزاردم» ( طبری در تاریخ الامم و الملوک ج 2 ص 312 – ابن اثیر در الکامل فی التاریخ ج 2 ص 57 – المستدرک علی صحیحین ج 3 ص 112 )

احادیثی دیگر درباره مقام والای علی(ع):

آیا براستی این حدیث که در جلد 1 صفحه 61 صحیح مسلم آمده است به تنهایی مقام و منزلت والای علی را به ما نشان نمی‌دهد؟ : « علی! نسبت تو به من، نسبت هارون به موسی است جز اینکه بعد از من پیامبری نباشد» و یا « علی مولای هر مومنی پس از من است»( صحیح ترمذی ج 5 ص 296- مسند امام احمد ج 5 ص 25 – مستدرک حاکم ج 3 ص 134 )

و اگر بخواهیم تمام فضائل علی (ع) را از زبان پیامبر که همه علمای شیعه و سنی به صحت و درستی آنها اعتقاد دارند، بشماریم، کتابی مفصل باید نوشت پس چگونه است که اصحاب پیامبر این همه حدیث را نادیده گرفتند و با این همه فضیلت و دلایل محکم بر برتری او بر سایر صحابه، باز دچار شک و تردید شدند. نه تنها شک و تردید بلکه علی را بر فراز منبرها لعن و نفرین کردند و با پیکار کردند تا او را به شهادت رساندند. آری لعن و نفرین! مگر معاویه که او را کاتب وحی می‌نامند مردم را دستور نداد که به علی دشنام بدهند. همانطور که تاریخ نویسان نوشته‌اند و مسلم در صحیحش در باب « فضائل علی بن ابیطالب» همین مطلب را آورده است و اضافه کرده که معاویه، به دست نشاندگان خود در تمام شهرها امر کرد که این لعن و نفرین را سنت قرار دهند و خطبا و سخنوران بر منبرها لعن کنند و هنگامی که برخی از اصحاب از این امر به تنگ آمده و اعتراض کردند، معاویه دستور قتل آنها را صادر کرد و برخی اصحاب نامی چون حجر بن عدی و یارانش کشته شدند. و باید از اهل سنت پرسید – اگر واقعا پیرو سنت پیامبر هستند- چرا حکم به عدالت کسی می‌دهند که قرآن و سنت حکم به تباهی و ارتداد و کفرش داده است. همچنانکه رسول گرامی فرمودند:« هر که علی را دشنام دهد، مرا دشنام داده و هر که مرا دشنام دهد، خدا را دشنام داده و خداوند او را با صورت به آتش جهنم خواهد انداخت» ( مستدرک حاکم ج 3 ص 121 – خصائص نسائی ص 24 – مسند امام احمد ج 6 ص 33 – مناقب خوارزمی ص 81 – ریاض ذخره طبری ج 2 ص 219 – تاریخ سیوطی ص 73)