حافظ چه زيبا سروده است که :

حافظ زجان محب رسول است و آل او

حقاً بدين گواست خداوند داورم

بس کن حديث غار که عار است نزد عقل

آن حزن و بي قراري شيخ معمرم

مير من آن امام باشد که فرمانش برده مار

من اين امام مار گزيده کجا برم